Het verschil tussen aan jezelf denken of aan die ander

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ninive

https://nl.wikipedia.org/wiki/Arpachshad

21 Ook Sem, de stamvader van de zonen van Eber, en oudste broer van Jàfet, werden kinderen geboren. 22 De zonen van Sem zijn : Elam, Assjoer, Arpaksad, Loed en Aram. 23 De zonen van Aram zijn: Oes, Choel, Géter en Masj. 24 Arpaksad verwekte Sàla, en Sàla weer Eber. 25 Eber had twee zonen; de eerste heette Pàleg (wat betekent : verdelen), omdat in zijn tijd de aarde verdeeld werd; zijn broer heete Joktan. 26 Joktan verwekte Almodad en Sjélef, Chasarmawet en Jérach. 27 Hadoram, Oezal en Dikla, 28 Obal, Abimaël, Sjeba, 29 Ofir, Chawila en Jobab: allen zonen van Joktan. 30 Ze woonden van Mesja af in de richting van Sefar, een gebergte in het oosten. 31 Dit zijn de zonen van Sem volgens hun stammen en talen, naar hun landen en volken.

32 Dit zijn dan de geslachten van de zonen van Noach naar hun stammen en volken; uit hen zijn de volken voortgekomen, die zich na de zondvloed over de aarde hebben verspreid."

Tot zover Hoofdstuk 10 van Genesis.

Wanneer we de stamboom van Jafet in de Volkenlijst van Genesis uittekenen, ziet het eruit als volgt :

Jafet

http://users.belgacom.net/souls-life/BOEK%20NA%20DE%20ZONDVLOED.htm

DE NATIES (OF VOLKEREN) VAN SEM

Sem : De vader van alle Semitische volkeren.
Elam : zoon van Sem : de stamvader van de Elamieten, die bij de Babyloniërs gekend waren als de Elamtu, bij de Grieken als de Elymais, en bij de Romeinen als de Elymaei. De Elamieten beschreven hun eigen naam als de Haltamti. Daarbij aansluitend werd in de oude Perzische inscripties hun naam herleid tot (h)uju, en huz in midden-Perzisch, en dit is dan weer de oudere vorm van de moderne Perzische naam Khuzistan, wat nu het gebied beslaat dat eens het land van Elam was.
Assjoer : zoon van Sem : de stamvader van de natie waaraan hij zijn naam gaf : Assyrië. Het is mogelijk om Assjoer te identifiëren in de oude koningslijsten van Assyrië als Puzur Asshur I. Volgens deze lijsten zou Puzur Asshur I geleefd en geregeerd hebben rond 1960 v. Chr. wat vrij goed overeenkomt met de bijbelse chronologie. Asshur was één van de eerste mensen die vergoddelijkt en vereerd werd door zijn afstammelingen. Want zolang Assyrië als natie bestond, en dat was tot 612 v. Chr., werden verslagen van oorlogen, diplomatenzaken en buitenlandse verrichtingen dagelijks voorgelezen vóór zijn beeld; en elke Assyrische koning hield eraan dat hij de kroon droeg slechts door de expliciete toestemming van Assjoer’s vergoddelijkte geest.
Arpaksad : zoon van Sem : hij was de voorvader van de Chaldeeën, want zijn naam komt blijkbaar overeen met arp-keshed, de grenzen van Chaldea. Dit wordt ook bevestigd door de Hurrische (Nuzi) tabletten, die de naam vermelden als Arip-hurra – de stichter van Chaldea. Bij de Akkadiërs was de naam ook bekend als Arraphu. Sommige docenten hebben gedacht zijn naam terug te kunnen vinden in de Assyrische zegswijze arba-kishshatu, wat ‘de vier hoeken van de wereld’ wil zeggen. De Assyriërs kenden zijn nakomelingen als de Kaldu, een volk dat bekend stond om zijn bekwame astrologen, magiërs en wiskundigen. Ptolemaïs beschreef hun land met de naam Arrapichitis, terwijl het bij andere volkeren gekend was als Arphaxitis. Ook hun vroegste nederzetting is teruggevonden, vandaag een ruine die + 2,5 hectare beslaat en dat nog steeds de naam Arpachiya draagt. Het ligt zo’n 7 km ten oosten van het oude Nineve, en lijkt de overblijfselen te zijn van een zeer vroege landbouwgemeenschap.
Loed : zoon van Sem : de oude nazaten van Loed, de Ludim, waren door de Assyriërs en de Babyloniërs gekend als de Ludu. Josephus weet dat hun land later bekend stond als Lydia (een directe Griekse afleiding van de naam Loed) dat in west-Klein-Azië ligt (Josephus herleidde de naam tot Laud). De Lydiërs waren in de oude wereld bekend om hun bekwame boogschutters. Zij spraken een Indo-Europese ("Japhetische") taal , waarvan voorbeelden zijn terug te vinden op sommige Egyptische monumenten. Het land van Loed werd uiteindelijk veroverd door Cyrus, koning van Perzië, in het jaar 546 v. Chr.
Aram : zoon van Sem : Hij was de stamvader van de Arameeën, bij de Akkadiërs bekend als de Aramu, maar die later van de Grieken de naam Syriërs kregen (van Serug ? zie nr 29). In een Assyrische inscriptie van Tiglat-pileser I, daterend van 1100 v. Chr., wordt vermeld dat de Arameeën ten oosten van de rivier Tigris woonden. 400 jaar later echter, onder Tiglat-pileser III, leefden ze verspreid over heel Mesopotamië. Daarna migreerden ze naar het westen, waar ze ruwweg hetzelfde gebied als modern Syrië innamen. Een kleitablet van Ur draagt de naam Aramu, en het is interessant te weten dat Aramees ook nu nog wordt gesproken.
Uz : zoon van Aram : men is het nog steeds grondig oneens over het exacte leefgebied van de nakomelingen van Uz, en gezien de min of meer nomadische natuur van de Arameeën (Aram was de vader van Uz), is dit niet te verwonderen. Noord-Arabië, tussen Babylon en Edom lijkt de meest voor de hand liggende verblijfplaats (Josephus geeft er de klassieke naam Trachonitis aan).
Hul : zoon van Aram : Zijn afstammelingen woonden ten noorden van de Zee van Galilea, waar ze hun naam gaven aan het meer en de vallei van Huleh (het Bijbelse Meer van Meron, bij Josephus gekend als Ul). De plaats was beducht bij Victoriaanse ontdekkingsreizigers om zijn plunderende Bedoeïenenstammen, en zijn ongezonde moerassen en poelen die nu zijn ontwaterd, en het land wordt nu bewerkt en bebouwd. De moderne Israëli’s hebben er een natuurreservaat ingericht, en hebben de vallei opnieuw de oude naam Hula gegeven. Het Hula meer wordt gevormd door de stagnering van het water van de twee bronnen van de Jordaan, die dan verder stromen naar het meer van Galilea.
Gether : zoon van Aram : Zijn nakomelingen (bij Josephus gekend als Gather) verbleven ten zuiden van Damascus. Josephus identificeert ze met de latergenoemde Bactrianen, die o.a. beroemd waren om hun kamelenrassen. Of deze identificatie correct is, kunnen we nu niet meer nagaan. Toch moeten we vermelden dat Bactria bevolkt was met Arische, of Japhetische, stammen in de late Assyrische tijd, terwijl de kinderen van Gether natuurlijk Semieten waren.
Mash : zoon van Aram : De Akkadiërs vertaalden de naam als Mashu, die dan weer bij de Egyptenaren uitgesproken werd als Msh’r. Ook Mishal komt als schrijfwijze voor, en al deze namen verwijzen naar een volk dat leefde in het huidige Libanon. Maar in 1 Kronieken 1:17, wordt de naam herleid tot Meshech, en hier mogen we niet verwarren met de Japhetische Meshech. Deze verwarring was al opgetreden bij Josephus en later ook bij de historicus Nennius in de 9de eeuw.
Shelah : zoon van Arpaksad (zie 4) : Ik ben er nog niet in geslaagd zijn naam terug te vinden in niet-Bijbelse bronnen, alhoewel hij wel voorkomt bij Josephus als Sala.
Eber : zoon van Shelah : Bij Josephus gekend als Heber; hij gaf zijn naam aan het Hebreeuwse volk. Sommigen hebben gedacht hem te mogen identificeren met Ebru, eerste koning van Ebla, maar dit is onwaarschijnlijk omwille van chronologische en etnische verschillen. De identificatie van de kinderen van Eber met de Habiru uit de Egyptische kronieken is misschien ook wat te vergezocht, maar toch moeten we toegeven dat eigenlijk naast de Israëlieten of de Joodse natie, eigenlijk alle nakomelingen van Eber, de Joktanitische Arabieren incluis, Hebreeërs zijn.
Joktan : zoon van Eber : de voorvader van niet minder dan dertien Zuid-Arabische stammen; onder de moderne Arabieren bekend als Yaqtan. Op onze dagen wordt nog steeds volgehouden dat slechts de zuiverste Arabieren de Semitische Arabieren zijn die van Joktan afstammen. De Arabieren die afstammen van Cham, tweede zoon van Noach worden wat minachtend ‘Musta’rabs’ : onechte arabieren, genoemd. Joktan’s naam wordt nog bewaard in de naam van Jectan, een oude stad in de buurt van Mekka. Josephus kende hem als Joctan.
Almodad : zoon van Joktan : Young beschrijft de naam Almodad met ‘De Opstandige’, en als deze definitie correct is, verbergt ze ongetwijfeld zeer interessante informatie. De naam is zeker en vast Arabisch, en zijn nakomelingen zijn dan ook bekend bij oude Arabische historici als de al-Morad stam, die blijkbaar ook geïdentificeerd moeten worden met de Gebonieten (de naam Elmodad komt voor bij Josephus). Het is niet geweten waar zich hun woongebied bevond.
Sheleph : zoon van Joktan : herleid tot Saleph bij Josephus. Ook hier is het de naam van een Zuid-Arabische stam die bij de pre-Islamitische Arabieren gekend was als de Salif. Ze waren een stam uit Yemen wiens hoofdstad Sulaf, zo’n 100 km ten noorden van het huidige San’a lag.
Hazarmaveth : zoon van Joktan : Asermoth bij Josephus. Zijn nakomelingen bevolkten de 350 km lange vallei die evenwijdig loopt met de zuidelijke kust van Arabië. Tot op heden onder de Arabieren bekend als Hadramaut, een directe omzetting in Arabisch van de naam Hazarmaveth. In pre-Islamitische geschriften herleid tot hdrmt en hdrmwt. Strabo deelt ons mee dat de stam van Hazarmaveth één van de vier grote Arabische stammen van zijn tijd was. De naam betekent blijkbaar ‘dodenstad’, ook in het Arabisch, en naar hoe deze lugubere naam is ontstaan kunnen we nu alleen nog maar gissen.
Jerah : zoon van Joktan : Aan de grenzen van Galilea ligt er een tell, een puinberg die Beth-Yerah genoemd wordt, het ‘huis van Jerah’, maar er zijn geen bewijzen dat het hier over dezelfde Jerah gaat. Het is meer waarschijnlijk dat zijn nakomelingen naar zuidelijk Arabië migreerden. Want de Arabische stad die Jerah’s naam draagt en die bij Ptolemaeus vernoemd wordt onder de naam Jerakon Kome, lag op de Mara kust dicht bij Hadramaut. De naam komt bij Josephus voor als Jera en bij de geschriften van Assurbanipal als Yarki.
Hadoram : zoon van Joktan :Adoram bij Josephus. Opnieuw de naam van een zuid-Arabische stam die ook aan een stad is gegeven nl. Hurarina (Haroram) in de geschriften van Assurbanipal. Het lag dicht bij Yarki.
Uzal : zoon van Joktan : Arabische historici herleiden de naam Uzal tot Azal (Josephus vermeldt Aizel), en het is de oude, pre-Islamitische naam voor de stad San’a, de moderne hoofdstad van Yemen. De nakomelingen van Uzal leven ongetwijfeld nog altijd in dezelfde streek. De Assyriërs kenden de stam als de Azalla.
Diklah : zoon van Joktan : De naam Diklah verschijnt in de Akkadische annalen als Diklat, de Arameeërs schreven de naam Diklath, en de Assyriërs op hun beurt als Idiklat, en omgezet in Grieks kwam het tot Tigris, de naam van de vallei en de rivier die door Mesopotamïe stroomt. Josephus vermeldt het onder Decla). Hierdoor hebben we een duidelijke verwijzing naar hun verblijfplaats, ofwel ten noorden van de Perzische Golf of tenminste in het noordoostelijk uiteinde van het Arabisch schiereiland. Procopius noemt de streek Phoinikon, dat lag ten zuiden van Wadi Sirhan.
Obal : zoon van Joktan : Een zuid-Arabische stam wiens naam door Arabische historici herleid werd tot Ebal (dezelfde naam bij Josephus). We vinden de naam Abil terug in oude inscripties uit Yemen, op sommige plaatsen als Ubal. Volgens deze bronnen lag de verblijfplaats van deze stam tussen de oude steden Hadeida en San’a in Yemen.
Abimaël : zoon van Joktan : Zijn afstammelingen vestigden zich in zuid-Arabië, waar hun bestaan gekend is door oude Sabeese inscripties.
Sheba : zoon van Joktan : Er zijn niet minder dan drie Sheba’s in de Volkenlijst (zie 48 en de stamboom van Cham nr 7) ! Mede door de aanwezigheid in Arabië van zowel de Koesjietische Sheba stam als de Jokshanitische Sheba stam, is het onmogelijk te bepalen waar juist de afstammelingen van deze specifieke aartsvader zich hebben gevestigd. Josephus zet ons misschien op een spoor met de naam die bij hem voorkomt als Sabeus.
Ophir : zoon van Joktan : Het bestaan van deze stam werd vereeuwigd door pre-Islamitische Arabische geschriften, en ze verbleven tussen Saba in Yemen en Hawlan (of Havilah, zie 25). De naam bleef bewaard in de kuststad Ma’afir in zuid-west Arabië.
Havilah : zoon van Joktan : Er waren twee Arabische stammen bekend onder de naam Havilah. De eerste was van Cham afkomstig (zie Cham 4), en vestigde zich in de oostelijke regionen van het Arabische schiereiland. Hun land stond bij Arabische geografen bekend als Hawlan. Kautsch identificeert ze als de Huwailah, een volk dat verbleef langs de Arabische kust van de Perzische golf. De Semitische stam daarentegen waarover het hier gaat, bleef gescheiden en vestigde zich aan de tegenovergestelde kustlijn van het schiereiland. In Strabo’s tijd verbleven ze nog steeds in delen van noord-Arabië. Hij noemde ze de Khaulotaei. Josephus kende ze als de Euilat. De Arabische geograaf, Yakut, deelt ons mee dat hun dialect, het Hawil, gesproken werd door ‘de afstammelingen van Midian, de zoon van Abraham’. Deze Semitische stam van Havilah bewoonde ook de meest zuidelijke punt van het Arabisch schiereiland, waar ze de Bab-el-Mandeb overstaken naar de Afrikaanse kust. Hier komen we hun stad tegen bij Ptolemaeus en Plinius met de naam Aualis aan de Afrikaanse Rode Zeekust, en deze stad lag naast de moderne staat Djibouti. Deze stad Aualis is op onze dagen bekend als Zeila.
Jobab : zoon van Joktan : Jobab’s nakomelingen waren bij de Akkadiërs bekend als de Iabibi. Ze vestigden zich in de stad die lang de naam van hun voorvader heeft gedragen : Juhaibab, die naar Sabeese geschriften dicht bij het moderne Mekka lag.
Peleg : broer van Joktan, zoon van Eber : Genesis zegt ons dat in zijn tijd de aarde verdeeld werd. De betekenis van zijn naam in het Hebreeuws, komt exact overeen met de Akkadische stam pulukku wat het opdelen van een terrein door middel van grenzen en afpalingen betekent (het Akkadische werkwoord voor ‘verdelen’ is palaku). Overeenkomstig hiermee zien we dat het Assyrische woord, palgu verwijst naar het opdelen van land met kanalen en irrigatiesystemen. Het is in deze zin dat het Hebreeuwse woordt peleg gebruikt wordt in Job 29:6 en 38:5. De man Peleg genaamd (Josephus noemt hem Phaleg), kreeg die naam na de verdeling en verspreiding van de naties na de spraakverwarring van Babel. En eigenlijk is één van de oude namen van Babylon (Babel) in onze tijd vertaald met ‘de plaats van de kanalen’, maar men zou er zeker een betere vertaling kunnen aan geven door het ‘de plaats van verdeling’, of zelfs de plaats van Peleg te noemen. Er is een oude stad die de naam van Peleg droeg : de stad Phalgu, waarvan de ruines of de tell aan de samenloop van de Eufraat en de Chaboras rivier liggen (Chebar, zie Ezekiël 1:1). Verder is het interessant voor ons dat in Genesis vermeld staat dat de verdeling en verspreiding van de naties plaatsvond in de vijfde generatie na de zondvloed. We zullen in onze verdere studie naar de afstamming van Europese koningen daarvan nog opvallende bevestigingen vinden.
Reu : zoon van Peleg : deze naam vinden we terug als de naam van een persoon in Akkadische data als Ra’u. Josephus zowel als de vroege Grieken kenden hem als Ragau, Reu gaf zijn naam aan een eiland in de Eufraat, juist onder de stad Anat. De Akkadiërs noemden het eiland Ra’ilu. Ook bij de Grieken was het bekend onder de naam Ragu.
Serug : zoon van Reu : Hij gaf zijn naam aan de stad en de streek die bekend was bij de Akkadiërs als Sarugi. De streek lag ten westen van Haran. Normaal wordt verondersteld dat de naam van het land Syrië ontstond door een verwarring door de Grieken met de naam Assyrië. Maar het is zeker meer waarschijnlijk dat de naam Syrië een omzetting in het Grieks is van de patriarchale naam Serug die tenslotte toch in dat deel van de wereld heeft geleefd.
Nahor : zoon van Serug : Er schijnen geen niet-Bijbelse gegevens te zijn die hem persoonlijk vermelden.
Terah : zoon van Nahor : De vader van Abraham; hij vestigde zich later in Haran, waar hij stierf. De naam Terah wordt in Joodse literatuur gekoppeld aan de maangod, en er schijnt een direct etymologisch verband te zijn tussen zijn naam en de teraphim, kleine afgodsbeeldjes die in de meeste toenmalige huishoudens terug te vinden waren. Eveneens in deze context is het interessant te vermelden dat Joshua 24:2 Terah beschrijft als een afgodendienaar. Er was in de buurt van de stad Haran een plaats die de naam van Terah droeg, de Assyriërs noemden het Turahi, de Akkadiërs Turahu; de ruïnes van de stad werden later door hen Til-sa-Turahi genoemd.
Haran : zoon van Terah : Haran was de jongste zoon van Terah. Hij werd geboren in Ur en stierf daar op jonge leeftijd. Aan zijn vader Terah wordt de bouw van de stad Haran toegeschreven, die hij naar de herinnering en de eer van zijn zoon Haran genoemd had. De stad lag aan de grote weg van Carsjemish naar Ninivé en hierbij merken we op dat het Assyrische stam-woord voor grote weg ‘harranu’ is. Vanaf de vroegste tijden van haar bestaan was Haran één van de hoofdcentra van verering van de maangodheid, en we kunnen bij de Assyriërs op verscheidene plaatsen lezen over de herstellings- en verfraaiingswerken van deze tempel bij opeenvolgende koningen. Deze tempel was minstens even beroemd en welbesproken als die van Ur (waar de familie vandaan kwam). Nimrod werd hier ook vereerd (zie Cham 10), en waar het in de oude kleitabletten over hem gaat, wordt hij de ‘prins van de mannen van Haran’ genoemd.
Lot : zoon van Haran : Ik heb nog geen niet-Bijbelse verwijzing naar hem gevonden, behalve dan dat de Dode Zee altijd bij de Arabieren bekend gestaan heeft als de ‘Zee van Lot’.
Moab : zoon van Lot : Hij was de stichter van het Moabitische volk. Dit volk was gekend bij de Akkadiërs als de Mu’abu, en als M-‘-b in de Egyptische annalen.
Benammi : zoon van Lot : Hij was de stamvader van de Ammonieten. Zijn naam leeft nog altijd voort in de stad Amman die zo’n 45 km noordoost van de Dode Zee ligt. Het huidige Amman was eens de hoofdstad van de Ammonitische natie, en werd in de oudheid Rabbath-Ammon genoemd. We weten van het eerste boek van de Makkabeeën dat Judas Makkabeüs de Ammonieten bevocht, en dat dus de Ammonieten als volk nog leefden tot minstens de 2de eeuw v.Chr. Hun land werd echter in de 1ste eeuw v.Chr. bezet door de Nabateeërs (zie Nebaioth 54) en hier verdwijnen de Ammonieten van het wereldtoneel. De persoonsnaam Benammi verschijnt in sommige clanlijsten van Ugarit. Er bestaat van Nimrod in Assyrië ook een kleitablet waarop de de naam banu Ammanaia voorkomt. De Assyriërs kenden het Ammonitische volk en noemden het bit-Amma-na-aia, of het Huis van Ammon.
Nahor : zoon van Terah (zie 31) : De naam Nahor komt terug in Babylonische kleitabletten en in die van Mari, waar de naam Nahur geschreven wordt. Nahor vestigde zich in Haran (zie 32) dat later de naam kreeg van ‘Stad van Nahor’. Dit blijkt uit inscripties uit de regeerperiode van Assurbanipal, als Nahuru, en later waren de ruines bekend bij de Assyriërs als til-Nahiri, de heuvel van Nahor.
Abraham : zoon van Nahor : De welbekende stamvader van het Joodse volk. Er is een kleitablet van het oude Babylonië gevonden waar de naam Abi-ramu op voorkomt, en op tabletten van Ebla staat Abarama vermeld. Op een ander tablet komt de naam Sarai voor. Josephus citeert de Babylonische historicus Berosus als volgt : "In de tiende generatie na de Zondvloed was er een man onder de Chaldeeën die rechtschapen en groot was …" Volgens mij had Josephus het bij het rechte eind toen hij deze opmerking van Berosus koppelde aan de aartsvader Abraham, alhoewel hij door Berosus niet bij naam genoemd wordt. Josephus voegde er nog aan toe dat Hecateüs en Nicolaüs van Damascus allebei Abraham in hun eigen geschiedschriften vermelden.
Shuah : zoon van Abraham : De stichter van de Bijbelse Shuieten, van wie één van de nakomelingen (Bildad) Job om raad vroeg. De Assyriërs kenden Shuah’s nakomelingen als de Suhu, en situeren hun land aan de oevers van de Eufraat, ten zuiden van Karsjemisj, tussen de Balikh en de Khabur rivieren (de Khabur rivier wordt by Ptolemaeus de Chaboras genoemd en bij Ezekiël de Chebar).
Ishbak : zoon van Abraham : Hij was de stamvader van een stam die zich gevestigd schijnt te hebben ten oosten van Kanaän. Voor de rest wordt er in niet-Bijbelse bronnen geen gewag over gemaakt.
Midian : zoon van Abraham : De stichter van de Midjanieten, een Arabische stam. De Arabische historicus Yakut vermeldt dat zij het Hawil dialect van het Arabisch spraken. Hij bevestigt eveneens dat Midian de zoon van Abraham was. De Midjanieten waren ook bekend bij de Egyptenaren en ook bij andere bronnen zoals o.a. Ptolemaeus die hen Modiana noemde; ook bestond er een oude pre-Islamitische Arabische stad Madyan die tegenwoordig Magha’ir Shu’aib genoemd wordt.
Ephah : zoon van Midian : Ephah’s nakomelingen vestigden zich in wat nu bekend staat als Ghuwafa, ten zuidwesten van Tebuk in het noordwesten van het Arabisch schiereiland. Zij worden vermeld in de annalen van Tiglat-Pileser III, als de Hayapa. De laatste keer dat er nog gewag van hen wordt gemaakt is op een inscriptie van Sargon II dat dateert van het jaar 715 v. Chr.
Epher : zoon van Midian : Bij de Arabische aardrijkskundigen bekend als ‘ofr; terwijl zijn afstammelingen bij Assurbanipal van Assyrië de Apparu genoemd werden. De stad die zij stichtten draagt nog steeds de naam Ghifar. Ze ligt dicht bij Medina.
Henoch : zoon van Midian : Hij stichtte de beroemde Kenieten, een Midjanitische Arabische stam. Ze waren kopersmeden die zich vestigden ten zuidwesten van de golf van Akaba.
Abidah : zoon van Midian :Mineïsche inscripties uit Yemen vermelden de naam van Abidah’s nakomelingen als de Abiyadi’. De streek waar zij woonden is niet exact bekend, maar moet ergens in het zuidwesten van het Arabisch schiereiland zijn geweest.
Eldaah : De afstammelingen van Eldaah zijn tot ons gekomen door oude Sabeese inscripties, die hen de Yada’il noemen. Ook hier zijn we niet zeker van hun verblijfplaats, maar het was zeker in Yemen.
Medan : zoon van Abraham (zie 37) : Hij stichtte verscheidene noord-Arabische stammen, en zijn naam blijft nog steeds bewaard in de moderne familienaam Abd-al-Madan. Zijn nakomelingen stichtten de stad Madan, welke vemeld wordt in de annalen van Tiglat-Pileser III, uit 732 v. Chr. Hij herleidt de naam tot Badan, maar in het Arabisch kan de letter m vervangen worden door de letter b, en omgekeerd. De stad lag ten westen van het huidige Tema.
Jokshan : zoon van Abraham : Blijkbaar onbekend in niet-Bijbelse bronnen. Hij schijnt zich met zijn nakomelingen in noord-Arabië te hebben gevestigd.
Sheba : zoon van Abraham : Blijkbaar heeft deze Semitische Sheba-stam de eerdere Chamitische Sheba-stam opgevolgd en dus hun plaats ingenomen. Zeker is dit niet, daar we dikwijls slechts over sporadische gegevens beschikken uit deze soms complexe tijden van rondtrekkende volkeren.
Dedan : zoon van Abraham : Net zoals dit het geval was voor Sheba, heeft blijkbaar de Semitische stam van Dedan de Chamitische stam met dezelfde naam opgevolgd. Let ook op de herkomst van het woord ‘Arab’, dat afgeleid is van het Hebreeuwse woord ereb, dat later veranderde in ‘rab, wat een gemengde menigte betekent. De stad Dedan (het moderne Daidan) wordt vermeld in de inscripties van Nabonidus, koning van Babylon, die in ballingschap was in Tema. Er bevinden zich ten westen van Tema ruïnes die de naam Daidan hebben; ze bevinden zich op een plaats die in deze tijd bekend staat als Medain Salih.
De zonen van Dedan : Zij stichtten de drie stammen van Dedanitische Arabieren, en van hen is van niet-Bijbelse bronnen enkel in de latere Joodse literatuur geweten dat de Asshurim (niet te verwarren met de Assyriërs) beschreven werden als rondreizende marktkramers of verkopers, de Letushim waren ‘scharenslijpers’ wat in die tijd meer neerkwam op het slijpen van wapens en messen, en de Leummim werden beschreven met een mysterieuze uitleg : ‘degenen die heersten over de bewoners van de eilanden’, een uitleg waarvan de betekenis ons in deze tijd ontgaat. Kortom, de Asshurim en de Letushim waren de ‘zigeuners’ en marktkramers van hun tijd zoals wij ze hier in het westen ook nog kennen.
Zimran : zoon van Abraham : Het hoofd en de stichter van een Arabische stam waarvan de hoofdstad ten westen van Mekka lag. Ptolemaeus noemde hem Zabram, daar de letter b en de letter m in het Arabisch verwisselbaar zijn.
Isaac : zoon van Abraham : Tot nu toe heb ik hem nog niet tegengekomen in niet-Bijbelse bronnen.
Ismaël : zoon van Abraham : Tussen de Babylonische documenten die teruggevonden zijn daterend uit de tijd van Hammurabi, is er een lijst van getuigen of ondertekeningen van bepaalde documenten. Eén van die ondertekeningen draagt de naam van ‘Abuha, zoon van Ismaël’.
Nebaioth : zoon van Ismaël : Hij vestigde zich met zijn afstammelingen ten zuiden van de Dode Zee, waar zij bij de Chaldeeërs bekend stonden als de Nabat, en bij de Assyriërs als de Nabaiat. Hun eigen inscripties vernoemen hen als de ‘nbtw’. De Griekse historicus Diodorus vermeldt hen, en ook Ptolemaeus als de Nabatei. Zij kwamen aan hun einde onder Augustus Caesar, die de handelsroutes van Arabië afsloot. Ten tijde van Tiberius Caesar was het hele land ten oosten van Judea bekend onder de naam Nabataea.
Kedar : zoon van Ismaël : De Hebreeën noemden hen de Qedar, en de Assyriërs als de Qidri. Kedar’s nakomelingen werden de grote stam van Arabieren die zich vestigden in het noordwesten van het Arabische schiereiland. Hun zwarte tenten werden vermaard in de oude wereld. We weten van Babylonische bronnen dat de legers van Nebukadnessar slag leverden met de Kedar-stam in het jaar 599 v. Chr., en dat dit voorval voorspeld was door Jeremia (49:28 en 29). De Kedar stam wordt ook vermeld in de annalen van Assurbanipal, met wie ze eveneens in de clinch gingen, en verder nog in verscheidene andere Assyrische documenten. Hierin worden ze vernoemd samen met de Nabateeërs. De stichter van de Islam, Mohammed, was een rechtstreekse afstammeling van Kedar.
Adbeel : zoon van Ismaël : De Akkadiërs noemden zijn stam de Idibilu. Dit volk werd daarna vermeld bij Tiglat-Pileser III, die uitlegt hoe hij de Idiba’leërs versloeg en hen tewerkstelde om de toegangswegen tot de grens met Egypte te bewaken. Hun land was in noordwest-Arabië dicht bij het land van Kedar (zie 55) en Nebaioth (zie 54).
Mibsam : zoon van Ismaël : een bij niet-Bijbelse bronnen onbekende Bedoeïenleider.
Mishma : zoon van Ismaël : Hij vestigde zich met zijn nakomelingen in wat wij vandaag kennen als Jebel Mishma in de nabijheid van Tema.
Dumah : zoon van Ismaël : De Assyriërs en Babyloniërs kenden Dumah’s nakomelingen als de Adammatu. Nabonidus vermeldt ons later hoe hij de Adummu versloeg. Ptolemaeus verwees naar hen als de Domatha en Porphyrius als de Dumathii. Wij kennen ze vandaag als de Idumeeërs. De naam Dumah overleeft nog steeds in de hedendaagse Arabische stad Dumat-al-Jandal, de voormalige hoofdstad van deze stam.
Massa : zoon van Ismaël : De afstammelingen van Massa waren bekend bij de Assyriërs als Mas’a die samen met de stam van Tema (zie 62) verplicht werden om tol te betalen aan Tiglat-Pileser III. We vinden hen terug in zijn relaas over zijn veroveringen van de volkeren van Haiappa (zie 41), de Idiba’leërs (zie 56) en anderen. Ptolemaeus kende de stam als de Masanoi, die woonden ten noordoosten van Dumah (zie 59). Josephus vermeldt hen ook als de Mesanaeans, en dat hun land in zijn dagen bij de Romeinen bekend stond als Charax Spasini.
Hadad : zoon van Ismaël : Zijn naam vinden we alleen terug in Akkadische inscripties als Haddu, de naam van een heidense god. Over Hadad zelf echter vinden we niets terug in niet-Bijbelse gegevens.
Tema : zoon van Ismaël : De stad van Tema’s nakomelingen ligt zo’n 120 km noordoost van Dedan (zie 49). Ze is onder de hedendaagse Arabieren bekend als Taima’. Nabonidus, koning van Babylon (556-539 v. Chr.) leefde verscheidene jaren in ballingschap in deze stad die hij ook Tema noemde. De stad Tema lag samen met Dedan en Dumah (zie 59) langs de karavaan route van Babylon naar Sheba (zie 48).
Jetur : zoon van Ismaël : Hij was de stamvader van de Itureërs, die bij de Grieken de Itouraia genoemd werden. De Itureërs worden vernoemd in de werken van Dio Cassius, Josephus, Plinius, Strabo en anderen. Ze waren bij de Romeinen berucht als een roversbende. De afstammelingen van Jetur hielden een slachting bij Libanese Christenen in 1860.
Naphish : zoon van Ismaël : In de Bijbel wordt deze stam op verschillende wijzen vermeld als Nephish, de kinderen van de Nephusim, en de Nephishesim. In niet-Bijbelse geschriften zijn ze onbekend.
Kedemah : zoon van Ismaël : Hij en zijn afstammelingen vestigden zich in wat later bekend stond als de ‘Wildernis van Kedemoth’. De stam stichtte een stad die nu de naam es-Za’feran heeft.

APPENDIX II

DE NATIES (OF VOLKEREN) VAN CHAM

CHAM : zoon van Noach : "Het is vastgesteld dat Cham en zijn familie de enige grote reizigers en pioniers waren, die zich verspreidden over verschillende onbekende streken; ook wordt gezegd dat waar zij ook kwamen, zij hun geloof in de éne ware God begonnen te verliezen, en dat zij steeds meer in aantal toenamen, tot in de meest afgelegen streken toe." Tot zover het verslag van een zekere William Strachey, die hieraan in 1612 nog de volgende vervloekende woorden toevoegde : "de onwetendheid over de ware Godsdienst … de uitvindingen van het Heidendom, en (de) aanbidding van valse goden en van de duivel …"
Koes : zoon van Cham : Josephus schrijft : "De tijd heeft de naam van Koes helemaal niet geschaad; want de Ethiopiërs waarover hij heeft geregeerd, worden zelfs nu nog zowel door henzelf als door alle mensen in Azië, Koesjieten genoemd." De naam Koes (door Josephus Chus gesschreven) is bewaard in Egyptische hiërogliefen als Kush, waarbij men het land bedoelde dat tussen de tweede en derde watervallen van de Nijl ligt. Hetzelfde land kreeg later de naam Nubia. Verder vinden we ook nog informatie over dit land bij Esarhaddon, koning van Assyrië (681-668 v. Chr.), die ons meedeelt dat hij zichzelf tot koning uitriep over Musur (zie 11), Paturisi (zie 16) en Koes. Sommigen hebben ook opgemerkt dat de naam Koes ook verbonden is met de Babylonische stad Kish, één van de eerste steden gebouwd na de zondvloed.
Sebah : zoon van Koes : Hij stichtte het volk dat in de latere geschiedenis bekend zou worden als de Sabeeërs. Strabo schrijft over hun stad Sabai samen met zijn haven Saba (zelfde spelling als bij Josephus), dat aan de westkust van het Arabisch schiereiland ligt.
Havilah : zoon van Koes : De voorvader van de Chamitische stam Havilah (er waren twee Havilah-stammen; de andere was Semitisch, zie Sem 25). Zijn nakomelingen vestigden zich aan de oostkust van het Arabisch schiereiland, aan de Perzische Golf. Hun land stond bij de pre-Islamitische schrijvers bekend als Hawlan, en bij Josephus als Evilas. Kautsch herleidde de naam tot Huwailah, en bevestigt hun verblijfplaats aan de oostkust van Arabië.
Sabta : zoon van Koes : Josephus vermeldt de naam van Sabta’s afstammelingen als de Sabateni of Sabathes. Ptolemaeus noemt ze de Saphta, en Plinius gaf ze de naam Messabathi. Ook zij vestigden zich aan de oostkust van Arabië. Sabta’s naam is ook bewaard gebleven in de oude stad Shabwat (modern Sabota), de hoofdstad van de Hadramaut (Hazarmaveth, zie Sem 16).
Raamah : zoon van Koes : We weten van de inscripties van het oude Sheba (zie 7) dat Raamah’s nakomelingen zich vestigden naast het land van Havilah (zie 4), en ten oosten van Ophir (zie Sem 24). Men weet van andere bronnen dat zij handel gedreven hebben met de kinderen van Zidon (zie 22) in de stad Tyrus. Ptolemaeus schreef over Ragma, dat Josephus herleidde tot Ragmas. Er is nog steeds een plaats dicht bij Ma’in in zuidwest Arabië dat Raamah noemt.
Sheba : zoon van Raamah : Mineïsche inscripties uit noord-Yemen daterend van de 9de eeuw v. Chr. delen ons mee dat Sheba hun zuidelijk buurland was. Ook in Assyrische geschriften uit de 8e eeuw v. Chr. wordt het land vermeld. Sheba was befaamd in de hele toenmalige wereld om zijn specerijen; er waren trouwens vier specerij-landen : Minaea, Kataban, Hadramaut en Sheba (zie ook Sem 16). We weten eveneens van de uitgestrekte archeologische ruïnes, waarvan sommige muren nog zo’n 20 meter boven het woestijnzand uitsteken, dat het land uitgesproken vruchtbaar moet zijn geweest in vervlogen tijden, en dat de velden werden bevloeid door een ingenieus irritatiesysteem, bevoorraad door een grote dam op de rivier Adhanat. In het jaar 542 v. Chr.begaf de dam het na meer dan 1000 jaar dienst. Deze gebeurtenis wordt verhaald in de Koran en beschreven als een strafgericht van God voor het volk.
Dedan : zoon van Raamah : Van zijn afstammelingen weten we dat ze handel gedreven hebben met de Feniciërs. Zij werden geïdentificeerd op verschillende inscripties waaruit bleek dat hun verblijfplaats de stad Al-ula was, dat zo’n 120 km zuidwest van het hedendaagse Taima ligt (zie Sem 62).
Sabtecha : zoon van Koes : Bij Josephus bekend als de Sabactens of Sabactas. Zijn nakomelingen hebben zich gevestigd in zuid-Arabië, het huidige Yemen.
Nimrod : zoon van Koes : George Smith schreef in 1876 : "Bijna dertienhonderd jaar vóór Christus werd in één van de Egyptische gedichten een held in de ogen van de Assyrische leider, Kazartu, geprezen; hij was een groot jager … en men heeft hierop reeds gesuggereerd dat het zou kunnen gaan om de befaamde Nimrod. Niet lang daarna, in de periode tussen 1100 v. Chr. en 800 v. Chr., werden er in Egypte vele mensen met de naam Nimrod teruggevonden, zoals in onze tijd bekende figuren ook dikwijls hun naam aan generaties kinderen geven …" (Chaldeese Genesis p 313). Nimrod was ongetwijfeld de meest bekende man in de oude wereld aan wie de Grote Opstand in Babel toegeschreven wordt alsook de aanstoker van de ergste vormen van het Heidendom, magische praktijken, astrologie en zelfs menselijke offers incluis. Er zijn bovendien veel bewijzen om te stellen dat hijzelf vanaf de vroegste tijden werd vereerd of aanbeden als een god. Bijvoorbeeld : zijn naam bleef bewaard in Nimurda, de Assyrische oorlogsgod; in Marduk, de Babylonische oorlogsgod en in Amar-utu, een Sumerische godheid. Zijn beeltenis werd zelfs zeer vroeg in de Chaldeese godenhemel opgenomen als een kind zittend op zijn moeders schoot, en moeder en kind werden samen aanbeden, zij als de Koningin van de Hemel, en hij als haar eerste geofferde zoon, de voorloper van de verering van de Madonna en het Kind die wij nu kennen. Nimrod werd ook vergoddelijkt bij de Romeinen onder de naam Bacchus : komend van het Semitische bar-Koes, wat betekent de zoon van Koes. Een berg die zich niet ver van de berg Ararat bevindt, wordt Nimrud Dagh (berg van Nimrod) genoemd sinds de eerste tijden na de zondvloed en de van ruïnen van Birs Nimrud wordt algemeen aangenomen dat het de overblijfselen zijn van de originele Toren van Babel. De Kaspische Zee werd vroeger de Mar de Bachu, of Zee van Bacchus genoemd, zoals de landkaart van Sir Walter Raleigh in zijn ‘History of the World’ (geschiedenis van de wereld) uit 1634 ons toont. Eén van de grote steden van Assyrië noemde Nimrud, en de Vlakte van Sinar, bij de Assyriërs bekend als Sen’ar en de plaats van de Grote Opstand, stond zelf bekend als het land van Nimrod. Iraakse en Iraanse Arabieren spreken zijn naam nog steeds met bewondering uit, en de man was zó vermaard dat zijn historische werkelijkheid buiten alle kijf staat.
Mizraim : zoon van Koes : Deze naam behelst een veelheid van volkeren die zich allemaal in Egypte vestigden. De Israëli’s van onze dagen gebruiken deze naam nog altijd om Egypte aan te duiden. Hij is bewaard gebleven in de inscripties van Oegarit als Msrm; als Misri in de tabletten van Amarna en in de Assyrische en Babylonische lijsten als resp. Musur en Musri. Arabieren van onze tijd spreken nog altijd van Misr. Josephus, die sprak over de Mesraieten, vertelt over een interessante gebeurtenis die hij de Ethiopische Oorlog noemde, en die bij zijn tijdsgenoten goed bekend moet zijn geweest. Volgens Josephus werden zo’n zes of zeven van de volkeren die afstamden van Mizraim uitgeroeid, een incident dat toch wel verstrekkende gevolgen moet hebben gehad in de wereld van die tijd. Josephus vermeldt de namen van deze volkeren : de Ludim (zie 12), de Anamim (zie 13); de Lehabim (zie 14), de Naphtuhim (zie 15), de Pathrusim (zie 16), de Casluhim (zie 17) en de Kaftorim (zie 19).
Ludim : volk van de zoon van Mizraim : Dit volk was later bekend onder de naam Lubim (Josephus maakte er de Ludieim van) en vestigde zich aan de noordkust van Afrika en gaven hun naam aan het land Lybië. Men weet ook van hen dat zij Egypte bij meer dan één gelegenheid van huurlingentroepen hebben voorzien. De inscripties die hierover gewag maken noemen hen de Lebu. Verder vermeldt Josephus dat zij werden verslagen of uitgemoord tijdens de Ethiopische Oorlog (zie hierboven).
Anamim : volk van de zoon van Mizraim : In gegevens die de tijd hebben overleefd vindt men slechts weinig verwijzingen naar dit volk, mogelijk door het ingrijpen van de Ethiopische Oorlog. Toch vinden we bij de Assyrische koning Sargon II inscripties waarin hij vermeldt dat het land van de A-na-mi grenst aan het land Kaptara (zie 19). Josephus spreekt over de Enemim.
Lehabim : volk van de zoon van Mizraim : De Egyptenaren spreken over de ‘rbw’. Alhoewel het niet zeker is waar ze hun verblijfplaats hadden. Sommigen (ook Josephus die ze de Lybyos noemde) geven Lybië op als hun land. Ook zij verdwenen na de Ethiopische Oorlog.
Naphtuhim : volk van de zoon van Mizraim : Dit volk heeft zich gevestigd in de Nijldelta en het westelijk deel van Egypte, waar vroege optekeningen spreken over de p’t’mhw – letterlijk : het volk van de delta of het moerasland. Op dezelfde plaatsen wordt hen ook de naam Na-patoh-im gegeven. Josephus vermeldt ook hun verdwijning na de Ethiopische Oorlog.
Pathrusim : volk van de zoon van Mizraim : Zij weken uit naar Opper-Egypte, waar ze de p’t’rs of Ptores genoemd werden. Het Pathros district draagt dus hun naam. Esarhaddon, koning van Assyrië van 681 – 668 v. Chr. vermeldt zijn verovering van de Paturisi, waaruit we kunnen concluderen dat deze stam niet volledig werd uitgeroeid in de Ethiopische Oorlog zoals Josephus verhaalt, en bij hem worden ze de Phethrosim genoemd.
Casluhim : volk van de zoon van Mizraim : Waar juist hun land zich bevond is onzeker, alhoewel het boek Genesis vermeldt dat de Filistijnen uit dit volk zijn voortgekomen. Sommigen durven Kreta vernoemen als hun thuishaven, maar als dat waar zou zijn, zou de Ethiopische Oorlog werkelijk wel een internationaal conflict geweest zijn, want Josephus schrijft dat ook de Casluhim in die oorlog verslagen en uitgeroeid werden. Daarom wordt Kreta als hun land toch wel erg twijfelachtig. Meer realistisch zouden we hen ook kunnen een plaats geven in het noorden van Egypte (zie 18 en 19). Josephus noemde hen de Chesloim.
Philistim : volk van de zoon van Mizraim : We kennen hen beter als de Filistijnen. De Assyriërs noemden hen de Palashtu en de Pilisti, de Grieken de Palastine waarvan dan weer Palestina is afgeleid. Na de Assyrische veroveringen van de 8e eeuw v. Chr., verdwijnen de Filistijnen als samenhangende natie. Er wordt dikwijls maar echter verkeerdelijk aangenomen dat de Filistijnen niet vóór de dertiende eeuw v. Chr. op het toneel verschenen en dat men ze moet identificeren met de ‘Zeevolkeren’ uit de Egyptische literatuur. Maar dit is een verkeerde visie. Genesis stelt duidelijk dat de Filistijnen delen van Kanaän bezetten en dit reeds in de tijd van Abraham, en ook hier horen ze eerder in het noorden van Egypte thuis dan op Kreta.
Kaftorim : volk van de zoon van Mizraim : De laatste jaren is er wat onenigheid gerezen over de vraag van de geografische locatie van de Kaftorim. De oorzaak ligt hoofdzakelijk bij de modernisten die Kaftor proberen te lokaliseren op Kreta. Daaruit zou dan voortvloeien dat de Filistijnen (zie 18) de ‘Zeevolkeren’ van de oude tijd moeten zijn die pas in de 13e eeuw v. Chr. opdoken, zodat dan het boek Genesis niet zou kloppen waar de Filistijnen reeds in de 19e eeuw v. Chr. worden vermeld als tijdgenoten van Abraham. Integendeel echter, Genesis heeft het bij het rechte eind als het de Kaftorim lokaliseert in Egypte of Mizraim (zie 11) waar de naam van de Kaftorim geschreven staat als Keftiu op een geschrift dat gedateerd werd op 2200 v. Chr. Genesis vermeldt dat de Kaftorim afstammen van de Mizraim, en omdat er niets wordt gezegd over een opmerkelijke gebeurtenis i.v.m. migratie, veronderstellen we dat de Kaftorim op het vasteland van Egypte of Noord-Afrika zijn gebleven, onder of in de buurt van hun voorouders de Mizraim. Alleen van de afstammelingen van Jafet wordt gewag gemaakt dat zij de eilanden zoals Cyprus, Kreta en anderen zijn gaan bewonen, terwijl van de afstammelingen van Sem en Cham hierover niets wordt gezegd in Genesis. De vroege Kretenzen waren geen Semitisch of Chamitisch volk, maar waren eerder van het Indo-Europees ras, taal en cultuur, wat hun afstamming van Jafet bevestigt, zoals gesteld in het boek Genesis. Daarenboven wijdt Josephus uit over de betrokkenheid en daaropvolgende nederlaag van de Kaftorim (die hij de Cephtorim noemt) in de Ethiopische Oorlog, een veldslag aan de grens van Egypte met Ethiopië, en waarbij voor zover wij weten de eilanden van de Middellandse Zee niet betrokken waren. Daarbij komt nog dat Jeremia 47:4 de Filistijnen beschrijft als de ‘restant van het land van Kaftor’ hierbij suggererend dat in zijn tijd de Kaftorim een verslagen en vervolgd volk moeten geweest zijn. Het is ook een sterk argument dat er een directe taalkundig verband is tussen het ai-Kaphtor van het Oude Testament en het Aiguptos van de Griekse literatuur. Het Griekse Aiguptos is de archaische vorm van de westerse naam voor Egypte. Dat Kaftor’s afstammelingen leefden op het vasteland wordt ook bevestigd door Assyrische inscripties waarin zij de Kaptara genoemd worden, en in inscripties uit Oegarit de ‘kptr’. Later worden ze in Egyptische documenten beschreven met ‘kftyw’ of Kaphtur, een term die gebruikt werd in relatie met Phoenicia, niet met Kreta. Interessant om weten is dat de Griekse Septuagint vertaling van Genesis de naam vertaalt in Kaphtoriim (Gen. 10:14) terwijl in het boek Deuteronomium (2:23) de naam vertaald wordt met Kappadokes of Cappadociërs. Overeenstemmend geeft de Latijnse Vulgaat vertaling ook Caphtorim voor Gen. 10:14, de originele Hebreeuwse naam, terwijl voor Deuteronomium 2:23 ook de Griekse vertaling wordt gevolgd met Cappadoces en Cappadocia. Hier wordt natuurlijk verwezen naar het vasteland van Klein-Azië. Dus nergens een spoor naar Kreta te vinden.
Put : zoon van Cham : Het land waar de afstammelingen van Put leefden is ons welbekend via de oude Egyptische documenten, waar geschreven wordt over Put of Punt (Josephus noemde het Phut). Er wordt altijd gesproken over een land in de nabijheid van Egypte, en dit wordt bevestigd door Darius de Grote, koning van Perzië van 522-486 v. Chr. Hier ligt het land Puta in de nabijheid van Cyrenaica, dus aan de Noord-Afrikaanse kust ten westen van Egypte. De Babyloniërs kenden het land onder de naam Puta en Putyia in de oude Perzische inscripties.
Kanaän : zoon van Cham : De nakomelingen van Kanaän vestigden zich in het land dat later aan het volk Israël zou worden gegeven. Ten tijde van de verovering van het land door Israël bestond de bevolking uit al de stammen van Kanaän (zie 22-32). Zowel Sanchuniathom als Phylo van Byblos bevestigen dat de Kanaänieten hun naam te danken hebben aan hun stamvader Kanaän. De Grieken en Feniciërs noemden hen de Kna’an; de Egyptenaren spraken van de Kn’nw en Kyn’n.w; de Assyriërs maakten er Kinnahu van en de Hurriërs beschreven bepaalde geverfde kledij als Kinahne of Kanaänietische stof. Alhoewel de Kanaänieten dus afstamden van Cham, spraken zij een Semitische taal.
Zidon : zoon van Kanaän : Hij vestigde zich met zijn nakomelingen aan de Middellandse Zeekust van Kanaän, waar zijn naam nog steeds voorleeft in de moderne stad Sidon. Oorspronkelijk werden zij Sidoniërs genoemd, later kregen zij de naam Feniciërs. In de geschriften van de Oude Wereld komen zij veelvuldig voor, zoals bij de Akkadiërs (Sidunu), op de Armana tabletten (Sa’idunu). Josephus nam deze spelling over en maakte er Sidonius van.
Heth : zoon van Kanaän : Heth was de stamvader van de Hethieten, het volk dat in Klein-Azië, het huidige Turkije leefde. De Assyriërs noemden hen de Khatti. De Hethieten waren blijkbaar het eerste volk dat ijzer smolt op grote schaal. De Armana tabletten bevatten brieven die verstuurd werden tussen de Hethietische koning Subbiluliuma en Amenhotep IV van Egypte. Ramses II liet ons ook informatie na over hoe hij de Hethieten inzette bij een veldslag waarbij een groot aantal strijdwagens werden gebruikt. Het was de beruchte veldslag van Kadesh, en naar het schijnt kwamen de strijdmachten van de Hethieten er beter uit dan de Egyptenaren. De naam Heth leefde ook verder in de Hethietische hoofdstad Hattushash, het moderne Boghazkoy in Turkije.
Jebus : zoon van Kanaän : De Jebusieten, nakomelingen van Jebus (Jebuseus bij Josephus) vestigden zich in het bergland van Judea, waar ze de legers van Israël dank zij hun natuurlijke versterkingen konden weerstaan. De hoofdstad van de Jebusieten werd het latere Jeruzalem (Urusalimmu in de Armana tabletten).
Amor : zoon van Kanaän : De Amorieten (Martu bij de Sumeriërs, Amurru bij de Akkadiërs, Amorreus bij Josephus) vestigden zich eveneens in het land Kanaän. Aanvankelijk leidden zij een nomadenleven, maar evolueerden snel naar een machtig en agressief land. Want later veroverden zij Babylonië, en brachten uit hun midden één van de meest befaamde Babylonische koningen voort : Hammurabi, waarin we ook weer de naam Amurru terugvinden.
Girgas : zoon van Kanaän : De Girgasieten komen ook weer voor in de kleitabletten van Oegarit (‘grgs’ en ‘bn-grgs’), i.a.w. Girgas en de zonen van Girgas; verder bij de Hethieten als de Karkisa of Qaraqisha, in Egypte als de Kirkash. Zij vestigden zich ten oosten van de Jordaan tussen Galilea en de Dode Zee, en hun latere afstammelingen kunnen we waarschijnlijk terugvinden bij de Gadarenen van het Nieuwe Testament, die in dezelfde streek woonden. Josephus noemde ze de Gergesus.
Hivas : zoon van Kanaän : De Hivieten (Grieken Heuaios, Josephus : Eueus), verhuisden van Kanaän naar het voorgebergte van Libanon, tijdens de Israëlische verovering onder Josua. Koning Salomon gebruikte later de Hivieten bij de bouw van de tempel.
Arkas : zoon van Kanaän : De Arkieten waren bekend door inscripties van twee Assyrische koningen : Shalmaneser II en Tiglat-Pileser III, en allebei beschrijven ze dit volk als ‘opstandig’; bij de Egyptenaren in de Armana tabletten als de Irkata, bekend om hun aanbidding van de god Astarte. Hun stad wordt nog altijd Tell-Arqa genoemd, (bij Toetmosis III van Egypte Arkantu; bij Josephus Arucas, bij de Romeinen Caesari Libani).
Sinas : zoon van Kanaän : De naam van de Sinieten, vindt men nog altijd in de naam van de hedendaagse steden Nahr as-Sinn en Sinn addarb terug, en ze liggen dicht bij Arqa (zie 28) (Usnu bij de Feniciërs, Usana en Siannu bij de Assyriërs, ‘sn’ op de tabletten van Oegarit, hun stad ‘Sinna’ bij Strabo, Civitas Sini bij Hieronymus en Sineus bij Josephus).
Arvad : zoon van Kanaän : Dit volk, de Arvadieten (Arwada en Aruadi in de Armana tabletten, Aruda voor de Akkadiërs, en Josephus noemde ze de Arudeus), vestigden zich op het eiland genaamd naar hun stamvader, Arvad. Nu noemt het Ruad en ligt ten noorden van de baai van Tripoli ongeveer 3 km uit de kust. De Arvadieten stonden in de Oudheid bekend om hun bedreven zeemanskunde , wat zelfs de jaloerse bewondering van de Assyriërs opwekte. Later speelden de Arvadieten een belangrijke rol in de veroveringen van Alexander de Grote.
Zemar : zoon van Kanaän : Zijn nakomelingen, de Zemarieten (Simirra voor de Assyriërs, Sumur voor de Egyptenaren) stichtten een stad die nog altijd hun naam draagt, nl. Sumra juist ten noorden van Tripoli.
Hamath : zoon van Kanaän : Zijn volk, de Hematieten, stichtten een stad genoemd naar hun stamvader Hamath en lag aan de Orontes (de stad was bekend bij de Akkadiërs als Amatu, bij de Egyptenaren als Hmtu, bij de Arabieren als Hamat, bij de Grieken en Romeinen als Epiphaneia, en in onze tijd heet het terug Hamah). Sargon II van Assyrië heeft ons het relaas nagelaten van zijn verovering van de stad, en het was bij Hamath dat Nebukadnessar de Egyptische legers versloeg in 605 v. Chr. In 853 v. Chr. konden de mannen van Hamath succesvol de naar het westen oprukkende Assyriërs verslaan met een leger van 63000 man infanterie, 2000 ruiters, 4000 strijdwagens en 1000 kamelen. Dit was de Assyrische schatting van hun troepen, geen overdreven Hematitische bluf !


APPENDIX III

DE NATIES (OF VOLKEREN) VAN JAFET

Stamboom invoegen..

1. Jafet : zoon van Noach : Als we de namen van de stamboom van Jafet bekijken, zien we dat in de mythologie van de oude wereld, Jafet werd beschouwd als de vader van vele volkeren, in het bijzonder de Indo-Europese naties. De heidense Grieken noemden hem Iapetos, de zoon van hemel en aarde en weerom de vader van vele volkeren. We vinden zijn naam in de vedas van India waar hij in het Sanskriet geschreven staat als Pra – Japati, Vader Jafet, bestemd om de zoon en heer van de schepping te zijn, i.a.w. de bron van leven voor degenen die van hem afstamden. Later zouden de Romeinen zijn naam doen voortleven als Iu-Pater, later omgezet naar Jupiter. We zullen ook zien dat de oude Ierse Kelten, de oude Britten en andere heidense Europese volkeren de afstamming van hun koningshuizen tot Jafet bijhielden, zoals ook de Saksen die hem kenden als Sceaf (ook Sheaf of Shaif). En we mogen niet vergeten dat al deze volkeren heidenen waren die geen kennis of zelfs geen weet hadden van het bestaan van het boek Genesis.

2. Gomer, de eerste zoon van Jafet volgens Genesis, was de vader van een volk dat bij de Grieken bekend stond als de Cimmerianen en die gevestigd waren aan de stranden van de Kaspische zee. Ze werden later daar vandaan verdreven door de Elamieten. Tijdens de periode van de Ballingschap sprak de profeet Ezechiël over dit volk als degenen die woonden in de meest noordelijke streken. Ze komen voor in Assyrische annalen en worden daar de ‘Gimirraya’ genoemd, waar tevens hun nederlaag onder koning Esarhaddon wordt vermeld. Ze worden eveneens vermeld onder de heerschappij van de koning Assurbanipal van Assyrië rond 660 v. Chr.

3. Het volk van Asjkenaz bevonden zich aanvankelijk in Armenië, en latere Joodse schrijvers verbinden hen met de Germaanse volkeren (Germaanse Joden worden nog tot op vandaag ‘Ashkenazim’ genoemd). Zij komen ook voor in de annalen van het Assyrië van de 6de eeuw v. Chr. als de ‘Askuza’ die, samen met de ‘Mannai’ tegen Assyrië ten strijde trokken, een incident dat ook wordt vermeld in de Bijbel in het boek Jeremia (51,27) wiens profetie ‘toevallig’ de ‘Askuza’ en de ‘Ashkenazim’ als hetzelfde volk identificeert.

Het volk van Asjkenaz werd later door de Grieken de ‘Scythai’ genoemd, de Scythen van Herodotus. Zij gaven hun naam aan het meer en de haven van Ascanius en aan het land Ascania. Door de Romeinse geschiedschrijver Josephus was het mogelijk hen later nog te kunnen terugvinden met de naam ‘Rheginiërs’.

4. De nakomelingen van Rifat gaven hun naam aan het Rifatgebergte, dat bij de vroegst bekende geografen werd gezien als de meest noordelijke grens van de aarde. Plinius, Melo en Solinus vernoemen hen respectievelijk als de Riphaei, Riphaces en Piphlataei. Deze laatste worden ook bij Josephus teruggevonden als de Paphlagoniërs.

5. De nakomelingen van Togarma vestigden zich in Armenië. Documenten van de Hethieten uit de 14de eeuw v. Chr. spreken over ‘Tegarama’, een streek waar een volk met dezelfde naam woonde en dat lag tussen Karsjemisj en Haran en dat veroverd werd door de ‘vijand van Isuwa’, een volk van over de Eufraat. Sargon II en Sennacherib van Assyrië vermelden beiden hun latere stad Til-gari-manu. Deze stad lag zo’n 50 km ten oosten van het tegenwoordige Gürün in Turkije, en werd verwoest in 695 v. Chr. Josephus kende de afstammelingen van Togarma als de ‘Thrugramma’.

6. Magog : zoon van Jafet : Zijn onmiddellijke afstammelingen waren bekend onder de naam Magogieten, maar later werden ze door de Grieken de Scythen genoemd, volgens het verslag van Josephus hierover. Het is echter meer waarschijnlijk dat de volkeren van Asjkenaz (zie 3), die door de Grieken ook de Skythai en door de Assyriërs de Askuza genoemd werden, de eigenlijke Scythen waren en dat de vroegere Magogieten zich vermengd hebben met de afstammelingen van Asjkenaz en een deel van de Scythen werden. De oude Ierse Kelten gaan er prat op dat zij van Jafet en Magog afstammen (zie Hoofdstuk 9).

7. Madai ; zoon van Jafet : Zijn kroost noemde zich de Madeeërs, beter bekend als de Meden (Amada bij de Assyriërs, Medai bij de Grieken, Mada bij de oude Perzische inscripties). De vroegste verwijzing naar de Meden gevonden in oude documenten is dat van Salmaneser III, koning van Assyrië van ca. 858-824 v. Chr., waarin hij ons laat weten dat hij het land van de Meden binnenviel om hun mooie paarden te stelen. Zowel Strabo als Herodotus bevestigen ons dat de Meden van Indo-Europese (Jafetische) afkomst waren, en we weten dat ook hun taal tot die groep behoort. Na 631 v. Chr. sloten de Meden zich aan met het volk van Askuza (of de Ashkenazim, zie 3) en met het volk van Gomer (de Cimmerianen, zie 3) in een poging om het Assyrische juk af te werpen.

8. Javan, zoon van Jafet : De naam van Javan’s nakomelingen komt voor in Assyrische documenten als de Iamanu, waarin wordt vermeld dat zij de Assyriërs aanvielen in een grote zeeslag onder de heerschappij van koning Sargon II (721-705 v. Chr). De Archaemenische inscripties noemen ze de Yauna. Homerus zegt ons in de Ylias dat Iawones (Hebr. Iawan) de stamvader was van de Ioniërs (Grieks Iones), terwijl de Hebreeën de Grieken kenden als de Jevanim (Iewanim). Pre-Islamitische Arabische cosmografen noemden ze de Yuban.

9. Elisa, zoon van Javan : Hij was de stamvader van de Aeoliërs, terwijl zijn naam dikwijls terugkomt in de Griekse voorgeschiedenis en mythologie. Twee Griekse steden werden naar hem genoemd : Elis en Elissus. Evenzo werd een heel gebied genoemd naar hem, nl. Ellas. Zijn naam ligt ook aan de grondslag van de term Hellenistisch, en we hebben alle reden om ook aan te nemen dat zijn naam voortleeft in het Griekse paradijs : de Elyzeese Velden. Verder vinden we ze terug op de Armana tabletten als de Alashia, bij de Hethieten als de Alasiya, bij de Egyptenaren als A-ra-sa, bij Josephus als Elisa. De naam komt ook voor op de inscripties van Oegarit.

10. Tarsis : zoon van Javan : Hij was de vader van de volkeren van Tarsis, of Tartesis, waarvan door velen gedacht wordt dat ze zich in Spanje vestigden. Lang geleden werd de Middellandse Zee de ‘Zee van Tarsis’ genoemd, en we weten ook dat de Feniciërs een soort boot bouwden dat men een ‘schip van Tarsis’ noemde (het was in dergelijk schip dat Jona probeerde te vluchten uit Joppe in de 8ste eeuw v. Chr.). Fenicische inscripties teruggevonden op Sardinië en daterend uit de 9de eeuw v. Chr., vermelden Tarsis zonder echter een geografische identificatie. Josephus vermeldt ons ook Tharsus en weet ervan dat het de naam is waaronder Cilicia gekend was, en dat de hoofdstad er van Tarsus noemde. Toch blijft de identificatie ervan onzeker, en de zaak blijft onopgelost.

11. Kittim : zoon van Javan : Het volk van de Kittim wordt in de oude Fenicische inscripties de kt of de kty genoemd, en zij woonden op het eiland Cyprus. Zij gaven hun naam aan de oude Cypriotische stad Kition (huidig Larnaka). De Romeinen behielden de naam toen zij de stad Citium noemden, Josephus noemde de stad Cethimus.

12. Dodan : zoon van Javan : Zijn nakomelingen werden de Dodanim genoemd, bij de Grieken de Dardani, de Dardaniërs van Klein-Azië. Oorspronkelijk vestigden zij zich in de streek van Troje waar men de kustregionen nu nog de Dardanellen noemt. De stamvader Dodan werd vergoddelijkt en vereerd onder de naam van Jupiter Dodonaeus (de namen Jafet en Dodan met elkaar verbonden!). De stad Dodona werd gebouwd rond de belangrijkste cultusplaats voor deze stamvader-godheid. Egyptische hiërogliefen verwijzen naar de drdny die verbonden waren met de Hethieten (zie Cham 23) bij de slag van Kadesh. De oude Britten stamden af van Dardanus (zie appendix 7).

13. Tubal : zoon van Jafet : De afstammelingen van Tubal komen voor het eerst tevoorschijn in de inscripties van Tiglat-Pileser I, koning van Assyrië rond 1100 v. Chr. Hij noemt ze de Tabali en hun oorspronkelijk land (i.e. Tabal) lag naast dat van Togarma (zie 5). Later komen we hun naam bij Josephus tegen als de Thobelieten, die later gekend waren als de Iberen. In Josephus’ tijd werd hun land door de Romeinen Iberia genoemd en behelst nu de (vroegere Sovjetstaat) Georgië, wiens hoofdstad Tbilisi de naam van Tubal vereeuwigd heeft. Van hieruit trokken zij het Kaukasusgebergte over, richting noordoost, waar ze de naam van hun stam aan de rivier Tobol gaven, alsook aan de bekende stad Tobolsk.

14. Meshech : zoon van Jafet : De nakomelingen van Meshech worden dikwijls vermeld in verband met die van Tubal (zie 13), want de Assyriërs bijvoorbeeld spreken van Tabal en Musku, terwijl Herodotus spreekt van Tiberanoi en Moschoi. Eerder al vinden we ze terug in 1200 v. Chr. waar men in een inscriptie vertelt hoe zij het Hethietenrijk overrompelden. In een inscriptie van Tiglat-Pileser I uit 1100 v. Chr. wordt vermeld dat zij 20000 manschappen voor de strijd konden inzetten. De activiteiten van dit volk werden ook verhaald door de koningen Tukulti-ninurta II, Assurbanipal II, Sargon en Salmaneser III, en deze laatste noemt hen de Mushki. Josephus noemde ze de Mosocheni (Mosoch), die in zijn tijd ook de Cappadociërs werden genoemd. Latere schrijvers hebben opgemerkt dat de naam Meshech bewaard bleef in de oude stamnaam van de Moskovieten van Rusland naar wie de stad Moskou is genoemd. Dit is niet onmogelijk daar zij reeds heel vroeg samen vermeld werden met het volk van Tubal, dat noordoostwaarts was getrokken, de Kaukasus over. Ook lijken de Assyrische naam Musku en Moskva, de naam van de stad in het Russisch, toch wel erg op elkaar.

Tiras : zoon van Jafet : Merenpthah, farao van Egypte in de 13de eeuw v. Chr., maakt voor het eerst in de geschiedenis gewag van het volk van Tiras en noemt hen de Tursha (of Turusha), en specifieert dat zij indringers zijn uit het noorden. De Grieken spraken later van de Tyrsenoi, een volk van plunderende piraten. Ook Josephus kende hen als een stam die bij de Romeinen bekend stond als de Thirasiërs, later omgevormd tot Thraciërs. Ze waren een ‘gebruind maar blauwogig volk’ die het grootste deel van hun tijd doorbrachten in een staat van ‘overdreven dronkenschap’, zoals sommige tijdgenoten getuigden ! Tiras zelf werd als stamvader vergoddelijkt door zijn afstammelingen als Thuras (vgl. Thor), de god van de oorlog. De rivier Athyras kreeg van hem haar naam en het is niet onwaarschijnlijk dat ook de Etrusken, waarvan de afkomst eerder duister en mysterieus is, ook aan hem hun naam en afkomst te danken hebben. De oude stad Troas (Troje) schijnt ook zijn naam te vereeuwigen, alsook het Taurusgebergte.
Zo zien we duidelijk hoe de namen van de nakomelingen van zowel Sem, Cham als Jafet, de zonen van Noach, zoals ze vermeld worden in de Volkenlijst in Genesis, terugkomen in de geschriften van de oude naties van het Midden Oosten. Zelfs de vele duistere namen van afgelegen Arabische stammen die zeker niet de geschiedenisboeken van de oude tijden en nog minder van onze tijd zouden halen, en toch is er genoeg materiaal voorhanden om een gedetailleerd hoofdstuk te kunnen uitschrijven over hun geschiedenis. Het is een fenomeen waarachter immense hindernissen schuilgaan. Deze annalen waren meestal geschreven (en daarna verloren gegaan tot hun ontdekking in onze tijd) tijdens de periode van het Oude Testament, gedurende dewelke vele van de volkeren erin vermeld van het geschiedkundig toneel waren verdwenen of waren opgeslorpt door andere, machtigere volkeren en culturen. Zelfs de volkeren die toch hun nationale of stam-identiteit behielden, verloren al gauw elk spoor en herinnering aan hun roots en begonnen fantastische legenden en verhalen aaneen te rijgen over hun herkomst. Daarom is de al vroege opkomst van die mythologische fantasieverhalen en de buitengewoon snelle groei van het veelgodendom een sterk argument tegen de modernistische opwerping dat Genesis een late samenstelling is, want vele van de namen opgetekend in de Volkenlijst waren al vele eeuwen eerder uit het geheugen van de volkeren gewist dan de tijd waarin de Volkenlijst en Genesis was geschreven volgens het modernisme.

Maar nu blijkt dat de Volkenlijst wel degelijk een heel oud document is.

Na verloop van tijd gingen natuurlijk de ware toedracht van de geschiedenis van die oude volkeren totaal verloren. Josephus kloeg hier al over toen hij de geschiedenis van de Grieken van zijn tijd probeerde te achterhalen. Hij vond zelfs dat zij de geschiedenis van andere volkeren hadden verduisterd door hun eigen geschiedenis te verduisteren.

Gelukkig was dat niet het geval voor àlle oude volkeren. Er waren er ook die, zoals we verder zullen zien, er een nauwgezette ‘boekhouding’ op na hielden, gedurende vele eeuwen vanaf het begin en de namen van hun patriarchen opschreven, en elke nieuwe generatie werd weer opgenomen in de lijst. Het zijn deze lijsten of stambomen die ons het verband zullen aantonen tussen het oude post-zondvloed tijdperk zoals beschreven in Genesis en de moderne geschiedenis.

Deze lijsten, annalen en kronieken werden bewaard en doorgegeven van generatie tot generatie, deze keer niet door de volkeren van het Midden-Oosten, maar door zekere Europese volkeren uit tijden lang vóór de komst van het Christendom, en het is van het allergrootste belang dat we onthouden dat veel van het volgend bewijsmateriaal van vóórchristelijke aard is.

Wordt vervolgd.

Ook hier vinden we Izaak niet.

niks Jacob en Esau.

Maar wel Laban.

Die lijn gaat verder.

Dus dat een land wordt afgepakt of eerste geboorte recht is niets van waar want Rebekka gaat een andere weg en naar de broer van Jacob of Izaak en alles wordt verwarrend

Rebekka gaat een andere lijn en dan zien we Lea.

Wel zien we Laban verder gaan niet Abraham

Tot Mozes

We weten dat Mozes een Hebreeër was en dus hoort de taal bij de Hebreeën met de link naar levieten en een priesterkaste.

27. Peleg : broer van Joktan, zoon van Eber : Genesis zegt ons dat in zijn tijd de aarde verdeeld werd. De betekenis van zijn naam in het Hebreeuws, komt exact overeen met de Akkadische stam pulukku wat het opdelen van een terrein door middel van grenzen en afpalingen betekent (het Akkadische werkwoord voor ‘verdelen’ is palaku). Overeenkomstig hiermee zien we dat het Assyrische woord, palgu verwijst naar het opdelen van land met kanalen en irrigatiesystemen. Het is in deze zin dat het Hebreeuwse woordt peleg gebruikt wordt in Job 29:6 en 38:5. De man Peleg genaamd (Josephus noemt hem Phaleg), kreeg die naam na de verdeling en verspreiding van de naties na de spraakverwarring van Babel. En eigenlijk is één van de oude namen van Babylon (Babel) in onze tijd vertaald met ‘de plaats van de kanalen’, maar men zou er zeker een betere vertaling kunnen aan geven door het ‘de plaats van verdeling’, of zelfs de plaats van Peleg te noemen. Er is een oude stad die de naam van Peleg droeg : de stad Phalgu, waarvan de ruines of de tell aan de samenloop van de Eufraat en de Chaboras rivier liggen (Chebar, zie Ezekiël 1:1). Verder is het interessant voor ons dat in Genesis vermeld staat dat de verdeling en verspreiding van de naties plaatsvond in de vijfde generatie na de zondvloed. We zullen in onze verdere studie naar de afstamming van Europese koningen daarvan nog opvallende bevestigingen vinden.

https://en.wikipedia.org/wiki/Yellow_Emperor

https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_China

Chinese dynastieën
1e dynastie: de Shang-dynastie maakte brons en ontwierp het schrift.

2e dynastie: de Zhou-dynastie bracht het keizerrijk bijeen.

3e dynastie: de Han-dynastie verbouwde rijst voor miljoenen.

4e dynastie: de Tang-dynastie vond drukkunst en buskruit uit.

5e dynastie: de Song-dynastie liet zich de weg wijzen door het kompas

6e dynastie: de Yuan-dynastie voltooide het Grote Kanaal.

7e dynastie: de Ming-dynastie stond bekend om zijn porselein.

8e dynastie: de Ging-dynastie breidde het grondgebied enorm uit.

https://historianet.nl/beschavingen/het-oude-china/8-dynastieen-maakten-china-groot

sem kan zijn shin nong

tweede dynasty of II dynasty

eerste dynasty Fohi of Yao

melchizedek is een raadsel

abraham wou van hem profiteren door goed te keuren een kado aan te nemen of geschenk als gunst

2e dynastie, 1100 v.Chr.-256 v.Chr: Zhou-dynastie
Tijdens de langst regerende dynastie lagen zeven staten voortdurend met elkaar overhoop, tot Shi Huangdi zijn rivalen wist te verslaan en de eerste keizer van een verenigd China werd.

Klokken spraken met de geesten

De rijkste vorsten van de dynastie lieten klokkenspellen maken met ruim 60 klokken. De grootste werden door 100 man gemaakt. De Chinezen geloofden dat ze met de geesten konden praten door op de klokken te slaan. Ook werd ermee over grote afstanden gecommuniceerd.

IJdele dictator verenigde China

De eerste keizer der Chinezen dacht dat hij het eeuwige leven zou krijgen als hij het rijk inrichtte volgens het taoïsme. Met magische getallen en kleuren moest natuurlijke harmonie bereikt worden.

Alles komt in zessen. Het getal zes stond voor eeuwigheid, dus de keizer wilde overal zes van: het rijk was in zes keer zes delen verdeeld, strijdwagens hadden zes paarden, de hoed van een ambtenaar was zes duim breed (ca. 20 cm), en alle wagens moesten zes voet (ca. 1,4 m) asafstand hebben.

Standaardisatie. Het hele keizerrijk kreeg dezelfde munteenheid en dezelfde maten en gewichten. Het schrift kreeg een vaste vorm. Voor nog meer harmonie werden ook schrifttekens gestandaardiseerd. Nu konden ambtenaren uit het hele rijk met elkaar corresponderen, al spraken ze verschillende dialecten.

Verdedigingsmuur. Om zijn rijk te verdedigen tegen aanvallen van Mongoolse stammen uit het noorden, liet keizer Shi Huangdi de Grote Muur bouwen.

Zwart was des keizers kleur. Het taoïsme zegt dat de levenscyclus uit de vijf elementen aarde, metaal, water, hout en vuur bestaat, die elk een kleur hebben. De vijanden van de keizer hadden vuurrood als kleur, en omdat water vuur blust, koos hij zwart, dat staat voor water.

Keizer stierf toch. De keizer wist het eeuwige leven niet te bereiken. Hij stierf in 210 v.Chr. en kreeg een groots graf, bewaakt door 7000 terracottasoldaten.

Patiënt was speldenkussen

Volgens het taoïsme waren de natuurkrachten yin en yang in onbalans als iemand ziek was. Als het vrouwelijke yin en het mannelijke yang niet in evenwicht waren, werd de levenskracht qi verstoord en was de gezondheid in gevaar.

Om de balans te herstellen, gebruikten artsen acupunctuur. Langs 12 meridianen, waar volgens de Chinezen de levenskracht doorheen loopt, werden naaldjes gestoken. Ziekten en pijn stonden in verbinding met bepaalde punten op het lichaam. Zo hielp een naald in de hand tegen verstopping.

Vanaf 800 v.Chr. waren de naalden van metaal in plaats van hout.

Chinezen bedachten superwapen

De kruisboog werd ontwikkeld tijdens de Zhou-dynastie. Het was een wapen van formaat.

Klaar: De schutter stond op de boog en trok de pees met beide handen naar zich toe.

Richten: De pees werd met twee metalen haken gespannen, die door een slot op hun plek gehouden werden. Dan kon de schutter de boog optillen en richten.

Vuur: Door het overhalen van de trekker viel het slotmechanisme omlaag. De pijl schoot weg met tien keer zoveel kracht als bij een gewone pijl-en-boog.

https://historianet.nl/beschavingen/het-oude-china/8-dynastieen-maakten-china-groot

https://www.translatetheweb.com/?ref=SERP&br=ro&mkt=nl-NL&dl=en&lp=NL_EN&a=https%3a%2f%2fwww.uithetwoordderwaarheid.nl%2fwebshop%2fproducten%2fhet-behang-dat-kon-praten%2f

https://nl.wikipedia.org/wiki/Chaldee%C3%ABn

Eber : zoon van Shelah : Bij Josephus gekend als Heber; hij gaf zijn naam aan het Hebreeuwse volk. Sommigen hebben gedacht hem te mogen identificeren met Ebru, eerste koning van Ebla, maar dit is onwaarschijnlijk omwille van chronologische en etnische verschillen. De identificatie van de kinderen van Eber met de Habiru uit de Egyptische kronieken is misschien ook wat te vergezocht, maar toch moeten we toegeven dat eigenlijk naast de Israëlieten of de Joodse natie, eigenlijk alle nakomelingen van Eber, de Joktanitische Arabieren incluis, Hebreeërs zijn.

is eber in ebru peru?

https://nicknamedb.com/ebla

als we van jood juda willen maken in plaats van hebrewer

dan veranderen ze de lijst naar abraham dat is aramees en niet hebreeuws

zo zitten ze in juda via jaco in plaats van laban

laban is broer van rebekka die gaat met izaak

zo willen ze in izaak zijn lijn

maar het gaat via laban om bij juda te komen en niet via dus izaak en jacob

waarom ze dit ander laten lijken weet ik niet.

er is blijk baar geen kind van sara die izaak heet en izaak zijn we loopt dood

en god beloofd hem een groot volk zoveel zandkorrels wat is hier de joke van denk je dan in het verhaal

https://joodsleven.nl/Encyclopedie/Jood/WieIsJood.htm

https://www.history.com/topics/ancient-history/pyramids-in-latin-america